Dag 12 NA

- Posted using BlogPress from my iPad

Trouwe lezers,

Als ik dit stukje begin te schrijven, is dat het einde van een van de meest vreemde en bizarre dagen die ik mij kan heugen. Op het moment is het 23.28 uur en lig ik in bed met de I- Pad. Terwijl ik dit schrijf weet ik al dat dat raar staat, maar ach.... Gister verliet ik het ziekenhuis in de volle overtuiging dat Helga daar nog wel minimaal 10/14 dagen zou moeten blijven. Vanmorgen was ik aan t werk en ging de telefoon. Helga. In vergelijking met gisteren klonk zij glashelder en totaal niet verward. En wie schetst mijn verbazing toen zij mij zei: nou, de dokter is net weg en die had wel goed nieuws. M'n leuko's zijn voldoende in waarde gestegen, ik heb geen koorts of zo, dus......... Ik mag morgen naar huis.....(!!!!!!)
Ik was heel even stil en toen begreep ik het: ze was natuurlijk nog erger in de war als ze al was en dit wil ze zo ontzettend graag, dus die is gewoon in een soort droom met mij aan het bellen. Ik heb braaf met haar meegepraat dat dat geweldig nieuws is en zo, en heb toen onmiddelijk nadat ik op had opgehangen de verpleegkundige gebeld om te zeggen dat zij nu wel heel erg in de war was. Deze moest hier hartelijk om lachen, want ik had het helemaal mis. Alles wat zij zei klopte en zij was weer net zo scherp als ze altijd is geweest en voelde zich redelijk, gezien al het voorafgaande. Weliswaar moe, slap, pijn overal, maar toch aanzienlijk beter. Nou draag ik geen klompen, maar als ik ze had gehad....juist.
Ik 's middags weer naar Adam om het met mijn eigen ogen te aanschouwen en ja hoor, rechtop in bed, praatjes en zo, ik kon het na de afgelopen week bijna niet geloven, maar de dokter
( die hematologe van gisteren!) had al gezegd dat het herstel, wanneer eenmaal ingezet, heel snel kon gaan. Maar zo snel, dat maakten zij ook niet zo vaak mee. Natuurlijk volgt er thuis nog een zeer lange weg van herstel maar dat wisten we allemaal van tevoren en dat is ook logisch. Langzaam begon ik aan het idee te wennen en was ik al gelijk met andere zaken bezig. Er moet à la minute een bed van de thuiszorg geregeld, het huis moet nodig een goede opruim/ schoonmaakbeurt hebben, enz. ( man alleen drie weken alleen thuis, dan weten jullie wel hoe dat gaat toch?) shit, ik zou het nog druk krijgen. Maar goed, laten we niet zeuren, het is een godswonder hoe snel een situatie kan keren en hoe sterk een mens eigenlijk is, en Helga in het bijzonder. We waren al een beetje aan het ruzieen over waar dat bed moest staan en zo en hoe we alle spullen in een keer weer thuis zouden krijgen, toen Helga vroeg om een broodje kaas. Ze heeft ongeveer een week niets vasts gegeten en wilde kijken of dat zou gaan. Thuis zal ze toch immers ook moeten eten. Dus gehoorzaam als ik ben ging ik naar het bedrijfrestaurant om eea te halen. Ik kom terug met eten voor ons allebei en zie aan haar dat er iets niet goed is. Plotseling pijn in de maag, druk op de borst en heel erg benauwd. Snel de verpleegkundige geroepen die direct bloeddruk en dergelijke controleerde. Deze was zo op hol geslagen dat direct alle toeters en bellen gingen. Binnen vijf minuten stond het mudvol met witte jassen. Ik werd vakkundig in een hoek gepropt en er was echt paniek. Cardioloog erbij( plus assistente) zaalarts, hematologe, stuk of vier verpleeg kundige, mobiele röntgen apparatuur , hartfilm apparaat......het was gewoon E.R. Maar dan echt. Helga kreeg het intussen steeds benauwder en kreeg werkelijk van alles toegediend. Zuurstofmasker op gekregen en waarschijnlijk vergeet ik de helft. Ik moet zeggen dat ik redelijk nuchter ben, maar dit zijn wel momenten waarop je allerlei scenario's voorbij ziet komen en gewoon op je benen staat te trillen van pure adrenaline. Blijkbaar zag ik ook wat bleekjes inmiddels, want ik moest ineens gaan zitten en kreeg water en koffie. Nog een patiënt erbij konden ze even niet gebruiken denk ik. Na ongeveer drie kwartier was alles weer onder controle en was de paniek veranderd in bezorgdheid. Waar er eerder nog werd gesproken over Intensive Care, werd nu besloten Helga vannacht op de hartbewaking te leggen, om door onderzoek van bloed en haar te monitoren, uit te vinden wat er nu precies gebeurd is. Men vermoed een korte periode van zuurstofgebrek van het hart of een ( wellicht kleine) beschadiging van de hartspier. Ook is er wat vocht achter de longen geconstateerd, wat een hartprobleem nog aanneemlijker maakt. Nu ligt zij dus op de afd cardiologie, maar is intussen alles rustig en onder controle. Ik heb zojuist nog met de afd gebeld en men vertelde mij dat zij inmiddels van de zuurstof af is en het heel goed doet nu. Maar bij ons zit de schrik er behoorlijk in. En nu heeft ze ook wel genoeg op haar bordje gekregen, lijkt mij. Ik heb werkelijk geen idee hoe het nu verder gaat, maar het lijkt mij niet dat zij morgen nog naar huis komt.
Maar inmiddels zou het me ook niet meer verbazen.....
Ik hou jullie uiteraard op de hoogte, Tot morgen!

Location:VU mc Amsterdam